Niekoniecznie o powiecie (23) – Dlaczego szkoła nie uczyni Cię bogatym?

Niekoniecznie o powiecie (23) – Dlaczego szkoła nie uczyni Cię bogatym?

Rainer Zitelmann, wykładowca Uniwersytetu w Poczdamie przeprowadził badanie, które miało sprawdzić, co łączy milionerów, którzy sami doszli do bogactwa.

Jedna rzecz była niebywale zaskakująca, chociaż dała potwierdzenie tego, o czym sam od dawna byłem przekonany.

Otóż, jak podaje “Business Insider”, Zitelmann, który sam dorobił się majątku, zakładając przedsiębiorstwo nieruchomościowe, porozmawiał z 45 osobami, które również dorobiły się bogactwa.

Okazało się, że takie osoby sporo łączy. Między innymi niemal wszyscy byli sportowcami i każdy przynajmniej raz doznał bolesnej porażki w biznesie. Najważniejszy jednak wniosek z jego badań był taki, że milionerzy w szkole byli raczej przeciętnymi uczniami i to delikatnie rzecz ujmując.

29 na 45 milionerów miało wszakże wyższe wykształcenie, ale większość przyznawała, że nigdy nie miała dobrych stopni. Dla nich wykształcenie nie miało większego znaczenia.

Zitlemann doszedł do wniosku, że zbyt dużą wagę przywiązujemy do edukacji, gdy zastanawiamy się nad tym, jak zostać bogatym człowiekiem.

Kompletnie mnie ten wniosek nie zdziwił. Badanie zostało przeprowadzone w Niemczech, ale można je spokojnie przenieść na polskie warunki i polską edukację.

Absolwent polskiej szkoły jest pudełkiem, czasem gorszym, czasem lepszym, czasem większym, czasem mniejszym, ale zawartość pudełka, według naszej szkoły, powinna być podobna. Trochę chemii, trochę biologii, szczypta matematyki i polskiego, podlana religią. Wszystko na koniec porządnie zamieszać i tak mamy danie przeciętne, ale zjadliwe – polskiego absolwenta.

Nasza szkoła uśrednia, uczy solidności, schematów myślenia, stara się wtoczyć jak najwięcej wiedzy z każdego przedmiotu. Nie lubi ucznia niepokornego, nie znosi indywidualistów, samoistnych liderów z własnym zdaniem i przekonaniami. Ktoś, kto wyróżnia się nie tylko stopniami, niekoniecznie jest doceniany.

Szkoła idealnie kształci przyszłych urzędników, księgowych, nauczycieli, pracowników biurowych i korporacyjnych, w zawodach gdzie są procedury, których nie można łamać. Dany pracownik ma zajmować się wąskim działem i być możliwie najdokładniejszy i najsolidniejszy.

Uważam, że byłem dobry z polskiego. Nie miałem jednak wzorowych stopni. Lubiłem mieć własne zdanie, wypowiadać je i stawiać przekorne tezy. Do dziś dudnią mi uszach słowa nauczycielek: “Damian, to ciekawe co napisałeś, ale nie możesz tak napisać na maturze, bo nie trafisz w klucz”.

– Naprawdę? Nie trafię w klucz? No, to chyba fajnie, że nie idę z prądem, tylko pod prąd?

– No nie, to nie jest fajne, nie dostaniesz się na studia!

Sam zamysł typowej rozprawki nie jest poważny, a już na pewno nie uczy kreatywności. Wstęp, rozwinięcie i zakończenie. Każde z nich ma mieć odpowiednią ilość akapitów. Na początku ma być postawiona teza, a później ma zostać na przykładach udowodniona.

Kurczę, to znaczy, że w idealnym szkolnym świecie samych uczniowskich prymusów, każde wypracowanie byłoby niemal identyczne!

A tymczasem, biznesy zakładają ludzie, którzy myślą nieszablonowo, potrafią znaleźć lukę w systemie, zobaczyć rynkową niszę. Jest pewnie jeszcze jedna rzecz, która łączy milionerów – oni mają pasję!

Z naszego podwórka, ze swoich źródeł wiem, że dzisiejsi świetni stolarze z Dobrodzienia, którzy mają znane w całej Polsce firmy, w szkole, delikatnie rzecz ujmując, orłami nie byli. Znajoma księgowa powiedziała mi kiedyś, że rozlicza prężnego przedsiębiorcę, który obraca sporymi kwotami, ale nie umie zrobić internetowego przelewu.

Jak widać, wiedza wyciągnięta ze szkół, owszem może się przydać, ale to nie ona musi zdecydować o zawodowym sukcesie.

Drogi uczniu, jeśli nie interesujesz się biologią, a ucząc się anatomicznej budowy żaby, nie czujesz przyjemnego smyrania w żołądku, to nie przejmuj się, naucz się tak, żebyś umiał podstawy, no i… żebyś zdał chociaż na dwa.

Jeśli jednak, młody człowieku, masz jakąś pasję, choćby najdziwniejszą, czyli składasz modele samolotów, zbierasz znaczki, interesujesz się Cywilizacją Majów, motoryzacją, sportem albo jeśli jesteś dziewczyną i uwielbiasz całymi dniami malować paznokcie i interesujesz się modą, to rób to w każdym możliwym czasie. Rozwijaj pasję, pielęgnuj ją, znajdź ludzi, którzy mają podobne zainteresowania.

Kiedyś, kiedy przyjdzie Ci wybrać zawód, nie będziesz zastanawiać się ani chwili, co chcesz robić, będziesz to po prostu czuł i wiedział. A praca, która sprawia Ci przyjemność, to dobra droga do udanego życia.

Nawet jeśli całymi dniami jesteś pochłonięty grami komputerowymi, być może, jeśli będziesz w tym naprawdę cholernie dobry, da Ci to kiedyś kawałek chleba, a może nawet otworzy drzwi do międzynarodowej kariery. W tym przypadku, niektórzy rodzice mogą się oburzyć, bo jak to, całymi dniami grać na komputerze? Ano tak, bo to może być przyszłość. Sporty wirtualne (bo tak to się pokrętnie nazywa) to szansa być może większa niż sporty realne (bo musimy powoli zaczynać stosować ten podział). Porobiło się tak, że kluby sportowe zaczynają zatrudniać graczy do sportu wirtualnego, który przecież ze sportem realnym może rywalizować. Ale to się po prostu zaczyna opłacać.

Generalnie, doszczętnie poświęcaj się temu, co lubisz najbardziej, bo jeśli będziesz w tym dobry, możesz dzięki temu zarobić niemałe pieniądze. Nic to Ci nie da, że będziesz miał czwórki z każdego przedmiotu, oprócz zadowolenia nauczycieli i rodziców. Nie musisz się znać na wszystkim, bądź genialny w swojej dziedzinie!

W badaniu, o którym na początku wspomniałem, była też mowa o tym, że milionerzy byli kiedyś sportowcami. Na studiach pisałem o tym całą pracę, o “edukacji poprzez sport”. Sport uczy zdrowej rywalizacji, zasad fair play, wytrwałości, dążenia do celu i tego, czego trudno się w młodym wieku obecnie nauczyć – radzenia sobie z porażką.

I na koniec jeszcze jeden kamyczek do ogródka polskiego systemu edukacji. W liceum miałem taki przedmiot, który szumnie nazywał się “podstawy przedsiębiorczości”. Myślę sobie, to mogły być arcyciekawe, a do tego niesamowicie praktyczne zajęcia.

Nauczyciel mógłby z uczniami pójść do urzędów wszelakich.

“- Zobaczcie, tutaj załatwia się sprawę X, tutaj sprawę Y, ale musicie najpierw iść do tego urzędu, żeby załatwić sprawę Z. To proste, tylko trzeba wiedzieć do kogo uderzyć i z kim zagadać.”

Na tym przedmiocie mogły być spotkania z lokalnymi przedsiębiorcami. To nie muszą być milionerzy. Nawet właściciel piekarni, szewc lub majster może mieć do powiedzenia coś takiego, co zakiełkuje w głowie ucznia i kiedyś, po latach, wyrośnie. Przedsiębiorcy mają bowiem coś, czego nie ma żaden nauczyciel – bezcenne biznesowe doświadczenie.

W ramach tego przedmiotu, mogły być wizyty w zakładach pracy wszelakich, nawet choćby kilkugodzinne praktyki. Uczeń mógłby zobaczyć cały zakład od środka, poczuć jego klimat, może polubić, a może się zniechęcić, co też jest ważne.

A wiecie co ja zapamiętałem z podstaw przedsiębiorczości? Że przez bodaj kilka tygodni uczyliśmy się wypełniać formularze PIT. Były z tego nawet oceny. Dzisiaj raz w roku mogę zanieść dany formularz do znajomego księgowego, który bez problemu w kilka chwil mi go wypełni.

Wtedy, dla nauczyciela, poprawne wypełnienie PIT-u było sprawą najwyższej wagi państwowej. A ja wolałbym, żeby nauczyciel nauczył mnie, co zrobić, żeby w tym formularzu wpisać jak najwięcej cyferek.

Damian Pietruska


P.S.  – Nauczycielu, jeśli masz do mnie o ten tekst pretensje, wybacz. Nie jesteś tu winowajcą. Masz swoje wytyczne, które narzuca Ci system edukacji. W czasach walki o ucznia jesteś rozliczany z wyników egzaminów, a nie z kariery zawodowej absolwenta Twojej szkoły.

Podziel się